Everest Basecamp Blog: Hardlopen van Dam tot Dam als een verzopen kat in Amsterdam

Geschatte leestijd: 5 minuten

Zondag 23 september was het weer zover! De Dam tot Damloop ging weer van start en ik deed dit jaar voor de tweede keer mee. Vorig jaar was het nog best heel aardig weer, met een zonnetje. Het was half bewolkt, er stond maar weinig wind en het was een graad of vijftien. Ideaal weer om 16 kilometer hard te lopen. Hoe anders was dat dit jaar.

Een paar dagen van tevoren las het weerbericht al dat vandaag 5 tot 20 millimeter neerslag zou gaan vallen, dat het hard zou waaien en dat het amper twaalf graden zou worden. Die omstandigheden zorgden ervoor dat het de tweede keer in één weekend was dat ik ergens drijfnat aan kwam. De avond ervoor was ik tijdens een stukje fietsen van amper acht minuten al tot op de draad doorweekt geraakt onderweg naar een feestje, zodanig zelfs dat ik praktisch voor de voordeur van de gastheer rechtsomkeert maakte om thuis weer droge kleding en een regenpak aan te doen en het nog eens te proberen. Eenmaal op het feestje zei ik nog relativerend ‘ach, ja het was even vervelend, maar ja hoe vaak overkomt me dit nou helemaal’.

Afgelopen weekend dus twee keer, want de middag erna stond ik alweer in de stromende regen. Dit keer dus om op de start van de Dam tot Damloop te wachten. Nu was ik gelukkig wel zo slim om meteen al een plastic ponchootje aan te doen. Hierdoor bleef ik nog enigszins droog en minder koud. Maar minder koud is natuurlijk nog niet warm. Gelukkig was daar al snel de hyperactieve hardloopcoach Sam die een warming up met ons kwam doen. Ondanks dat hij wel binnen no-time iedereen vrolijk had en aan het springen had, vraag ik me oprecht af of hij voorafgaand wellicht een traytje Red Bull naar binnen had gewerkt en anders wat er met hem zou gebeuren als hij toch een blikje van die energy drink tot zich zou nemen, als dit zijn normale staat van zijn was. Ik heb al een hoop sportinstructeurs, coaches en trainers voorbij zien komen in mijn leven, maar zo hyperdepieper als deze heb ik ze nog nooit gezien.

Start – 5 km 

Om 14.40u viel dan eindelijk het startschot en we waren weg. Vanaf de Prins Hendrikkade ging de route linksaf naar beneden, de IJtunnel in. Na het uitkomen van de tunnel volg je de snelweg nog een tijdje tot de tweede afrit naar Amsterdam-Noord. Ik merkte al vrijwel meteen na de start niets meer van de regen en zat ik goed in mijn ritme. Op vier kilometer merkte ik wel dat ik een hongergevoel begon te krijgen, maar gelukkig was daar al vrij snel een verzorgingspost. Hier werd water en isostar uitgedeeld. Twee bekertjes isostar hielpen me er wel weer doorheen. Vlak na de Buiksloterweg was daar alweer het 5 kilometer-punt met de eerste tussentijd meting. Ik liep in een tempo van 6:21 minuten per kilometer en de klok stond voor mij op 00:31:44 sinds het passeren van de startlijn.

5 km – 10 km

De eerste mijlpaal was gepasseerd en regende kletterde nog steeds onverminderd hard naar beneden. Hierdoor stond er natuurlijk wel beduidend minder publiek langs het parcours, maar even goed had de loop wel weer dezelfde mooie sfeer als altijd. Hier en daar was het wel even je best doen om de vele plassen te ontwijken. Vlak voor de acht kilometer was er weer een verzorgingspost, ditmaal een waar bananen werden uitgedeeld. Dit gaf me weer nodige boost om door te gaan. Ik was op inmiddels op de helft, maar ik liep nog steeds een mooi continu tempo, ik was nog niet moe en ik had nog geen last van pijntjes of andere klachten. So far so good dus. Na het Molenwijkpark gepasseerd te zijn bevond het 10 kilometer punt zich op het voetpad precies onder het Coenplein. Onder de viaducten van de snelweg klokte ik een tussentijd van 01:03:14 bij een tempo van 6:18 minuten per kilometer. Ik was de tweede vijf kilometer dus zelfs iets sneller gaan lopen!

10 km – 15 km

De laatste vijf en dan nog een kilometer. Daar kwam het nu een beetje op neer. De route voerde langs de snelweg en door een industrieterrein naar de stadsrand van Zaandam. Ik begon nu echt al in de buurt van de finish te komen. Toen ik het twaalf kilometer-punt passeerde was er zelfs nog een waterig zonnetje te zien, een extra motivatie om lekker door blijven rennen. Bij de verzorgingspost vlak voor het veertien kilometer-punt begon ik inmiddels al wel behoorlijk moe te worden. Iets in mij wilde héél erg graag even een klein stukje wandelen in plaats van rennen, maar ik wist dat steeds een stukje uit te stellen en weer uit te stellen. Na het passeren van deze post loopt de route de Zuiddijk in Zaandam op en hier kom je ineens in het volksfeest waar de Dam tot Damloop ook zo beroemd om is. Overal langs het parcours staan mensen je aan te moedigen, zijn feestjes en wordt muziek gedraaid. Er is een hele menigte op de been om de lopers aan te moedigen in de smalle straatjes. En dat werkt als een trein, want met zoveel aanmoediging om me heen ging ik echt niet wandelen. En al snel was daar het vijftien kilometer-punt. De timer mat inmiddels 1:34:43 en ik liep nog steeds 6:18 minuten per kilometer. De vermoeidheid vertaalde zich dus nog niet door in mijn tempo.

15 km – finish

De laatste kilometer voert door het uitgaansgebied van Zaandam. Ook langs dit stuk stond het afgeladen vol. Bij elke kroeg stond een menigte alsof het Koningsdag was, ondanks de regen. Die was weliswaar iets minder geworden, maar het regende nog steeds. Vlak voor de brug over de Zaan staat daar dan eindelijk het 500 meter bord, vervolgens het 400 meter bord, 300, 200, 100 en uiteindelijk is daar dan op precies 16.09 kilometer de finish! Mijn eindtijd voor deze editie was precies 01:41:36 en ik kwam de finish over op een tempo van 06:19 minuten per kilometer. 

Deze keer was ik weliswaar twee minuten langzamer dan vorig jaar, maar ik ben toch dik tevreden met deze tijd. Ik heb namelijk het hele eind één constant tempo gelopen en dat heb ik nog niet eerder voor elkaar gekregen. Daarom denk ik ook dat deze Damloop een hele mooie voorbereiding is op de Halve Marathon van Amsterdam die ik op 21 oktober aanstaande ga lopen. Stay tuned als je benieuwd bent hoe dat gaat!