Everest Basecamp Blog: NN CPC Loop halve marathon gefinisht!

Geschatte leestijd: 6 minuten

Gisteren was het dan eindelijk zover. Op zondag 11 maart ging ik naar Den Haag om daar voor het eerst van mijn leven een heuse halve marathon te lopen. Het eerste doel in mijn training voor de trekking naar het basecamp van Mount Everest. Hoe dat ging, lees je hier.

Aan het begin van de middag ging ik met de trein richting Den Haag. Gezien dat ik een sporttas met een oranje bagagelabeltje van de loop bij me had en hardloop kleding droeg, was ik al snel herkenbaar voor andere lopers. In de trein raakte ik daardoor al direct aan de praat met iemand die ook de CPC Loop ging doen en die naar eigen zeggen al 25 halve marathons in de benen had. Sport verbroedert is de uitdrukking.

Eenmaal aangekomen op Den Haag Centraal liep ik snel naar het Malieveld, waar een soort festivalachtig evenemententerrein was ingericht. Hier was de start en finish, kon je je tas afgeven bij de garderobetent en nog even snel aansluiten in de rij bij het rijtje Dixies. Door de regen van die ochtend was het Malieveld wel in een grote modderpoel veranderd, maar dat mocht de pret niet drukken.

Ik was ingedeeld in de derde en laatste startgolf en vanaf het moment dat het startschot viel zou ik precies 150 minuten de tijd hebben om deze monstertocht uit te lopen. En een monstertocht zou het blijken.

De eerste vijf kilometer

De eerste vijf kilometer liep ik als zonnetje. Ik liep over het parcours vanaf het Malieveld de Koningskade af om bij de Burgemeester Patijnlaan linksaf te slaan. Deze weg slingert zich uiteindelijk om het Vredespaleis heen en vanaf daar gingen we met de bocht mee naar links de Groot Hertoginnelaan op. Deze volgden we tot het kruispunt met de Laan van Meerdervoort en op deze vijfsprong staken we schuin naar rechts over, de Valkenboslaan in. Aan het eind van deze weg was de eerste drankpost, waar je een paar bekertjes water en AA drink kon scoren. Het spits was eraf, de eerste vijf kilometer zaten erop. Ik was nu 32:17 onderweg, nog steeds op schema om binnen de tijd te finishen.

Van vijf naar tien

Vanaf de Valkenboslaan slaan we rechtsaf de Oude Haagweg op. Op deze weg passeerden we het 7 kilometerpunt en zat een derde van de rit erop. So far so good. Kort daarna ging het parcours rechtsaf de Groen van Pinstererlaan op. Deze volgden we tot de Laan van Meerdervoort. Op de Groen van Pinstererlaan kreeg ik het idee dat mijn tempo iets was ingezakt, dus besloot ik er in ieder geval tot de 10 kilometer een schepje bovenop te doen om op schema te blijven.

Na de Laan van Meerdervoort overgestoken te zijn slingerde het parcours in een lus door de straten van Kijkduin om vervolgens links de Daal en Bergselaan op te draaien. Kort daarna bereikten we het 10 kilometerpunt en de tweede drankpost. Weer snel even wandelend wat water en AA drink naar binnen geslagen en weer door. Het 10 kilometerpunt passeerde ik op 1:04:21. Nog steeds mooi op schema.

Van tien naar zestien

Van de Daal en Bergselaan ging het parcours achter wat flatgebouwen langs binnendoor de Segbroeklaan op. Vanaf dit punt merkte ik dat al steeds reikhalzender naar het volgende kilometerbordje begon uit te zien. Zo rond 11 à 12 kilometer begonnen de eerste signalen van vermoeidheid zich al wel aan te dienen. Dat merkte ik al toen de weg geleidelijk aan een beetje omhoog te lopen voor de brug aan het eind van de weg. Na deze brug ging het parcours linksaf de Van Boetzelaerlaan op. Hier bevond zich vlak voor de veertiende kilometer ook de volgende drankpost. Vanaf de Van Boetzelaarlaan ging het linksaf en dan weer rechtsaf de Westduinweg op. We waren nu vlakbij de Scheveningse haven aangekomen. Hier gingen we links, de Schokkerweg op, richting strand. Vanaf het hier ging het rechtdoor naar de rotonde bij het strand. Vlak voor deze rotonde lag de doorkomst van de vijftien kilometer. Ik had nu 1:38:07 op de klok en voor de resterende 6.1 kilometer had ik dus nog een ruime 50 minuten de tijd. Dat zou dus wel goed gaan komen. Mijn vermoeidheid was ook niet veel erger geworden.

Vlak na het vijftien kilometer-punt gingen we de rotonde driekwart rond en vervolgens toch rechtsaf de strandweg op. En vanaf hier ging het omhoog naar de zestien kilometer.

Van zestien naar achttien

En vanaf het zestien kilometer punt werd alles anders. Iets in mij wilde opgeven, mijn bovenbenen waren verzuurd, mijn voetzolen voelden beurs aan en die vijf kilometer waar ik normaal mijn hand niet voor omdraai leken ineens een onoverbrugbaar grote afstand. Ik ging wandelen, maar mijn benen konden niet wandelen. Dus na een paar passen wandelen ging ik weer rennen, maar ik kon ook niet meer rennen. Wat overbleef was een soort hobbelen. Op en af hardlopen en wandelen tot het eind van de strandweg. Hier ging het naar rechts steil naar beneden bij Scheveningseslag en dan links de Gevers Deynootweg op. Bij Holland Casino gingen we vervolgens weer rechtsaf de Badhuisweg in en vanaf hier ging het in een lange rechte weg naar beneden. Een eindje verder was er gelukkig ook weer een drankpost. Vlak na de drankpost sloeg het parcours linksaf en dan weer rechtsaf de Nieuwe Parklaan op. Hier lag het achttien kilometerpunt. Bij het bereiken van de achttien kilometer had ik er 1:58:54 op zitten volgens Runkeeper. Daarmee had ik over deze achttien kilometer toch sneller gelopen dan over mijn trainingsrondje van achttien kilometer twee weken eerder. Dat gaf me wel weer een enorme moraalboost om door te gaan.

Van achttien naar de finish

Vanaf de achttiende kilometer was het nog maar drie kilometer naar de finish. Mijn bovenbenen waren zuur, mijn voetzolen voelden beurs en schraal aan en dan moest ik nog drie kilometer. Nog drie kilometer met alles wat ik nog in me had iets doen dat het op het midden hield tussen hardlopen en hobbelen. Mijn tijden per kilometer lagen inmiddels rond de 7 minuten per kilometer, maar met iets meer dan dan twee uur verstreken en nog ongeveer 2 kilometer te gaan moest een officiële classificatie nog steeds haalbaar zijn. De bezemwagen was nog niet gesignaleerd, maar de vraag was voor hoe lang nog.

Negentien kilometer. Nog maar twee kilometer en honderd meter! Blijven gaan was moeilijker dan ik had gedacht. Deze negentiende kilometer was misschien wel de langste van allemaal. Het twintig kilometer bord kwam maar niet en kwam maar niet en uit frustratie begon ik weer te wandelen. Maar ik kon niet wandelen, mijn benen wilden hobbelen. Hardlopen was het niet echt meer te noemen wat ik deed, maar het ging nog altijd harder dan wandelen. En daar ging ik weer en prompt zag ik daar het twintig kilometer bord in de verte! Dit punt was ook de laatste tussenstand voor de finish. Op 20 kilometer had ik er twee uur, veertien minuten en zeventien seconden op zitten. Nog maar 1100 meter! De laatste kilometer. Op de laatste kilometer hield ik mijn ogen strak gericht op de bebouwing aan mijn linkerhand, want waar die ophield, zou het Malieveld liggen. Ik kon indirect de finish al zien. En daar was het dan, de laatste bocht het Malieveld op en na nog één eindspurt van tweehonderd meter kwam ik na precies twee uur en tweeëntwintig minuten over de finish van mijn allereerste halve marathon ooit! Ik had het hem gewoon geflikt! De halve marathon was in de pocket. Uitgeput en daardoor enigszins van de wereld plofte ik na mijn medaille in ontvangst te hebben genomen in het gras tegen het hek waar ik nog wel even bleef hangen. Eén van de dingen die door mij heen ging was ‘stel nou dat je een hele marathon loopt. Dan zou je dus dat hele roteind nu nóg een keer moeten lopen. Dat lijkt me echt vreselijk’.

Waarmee dus ook gelijk die kous af is. Ik ga nooit een hele marathon lopen. Dan ga ik nog eerder de Kilimanjaro beklimmen. Maar dat ik nog eens een halve doe, dat zit er wel in.