Everest Basecamp Blog: Op naar Mallorca voor zon, zee en… bergen!

Geschatte leestijd: 12 minuten

Veel mensen die ik vertelde dat ik naar Mallorca zou gaan om daar in de bergen te gaan wandelen, reageerden een beetje als ‘Mallorca? Heb je daar bergen dan?’. Die heeft het eiland zeker en wat voor bergen! De hoogste piek van het eiland is bijvoorbeeld ruim 1300 meter hoog en vanaf sommige bergruggen kun je vanaf 900 meter hoogte over zee uitkijken. Toegegeven, het zijn geen Nepalese hoogtes, maar de Serra de Tramuntana is er zeker niet minder spectaculair en mooi door.

Dag 1: Eindhoven Airport – Soller

Net als bij mijn voorgaande reizen naar Noorwegen en Nepal had ik ook voor deze reis weer een groepsreis geboekt. Voor deze reis hadden we als meeting point het filiaal van een bekende Amerikaanse koffieketen op het vliegveld uitgekozen om elkaar te ontmoeten, voordat we de bagage zouden laten inchecken en door de douane zouden gaan. Onder de blakende zon zaten we op het terras te wachten totdat iedereen er was. Het was die dag in Eindhoven zonniger en warmer dan op Mallorca.

Na een vlucht van twee en een half uur kwamen we aan op het vliegveld in Palma waar we ook onze reisbegeleider ontmoetten. Er stonden heel veel reisbegeleiders in de aankomsthal te wachten, maar de meest opvallende was toch wel een vrouw die met een oerchagrijnig gezicht een bordje met de tekst ‘Das lächeln wird jetzt anfängen!’ omhoog hield. Nee, dan toch liever een vrolijke vent in een knaloranje t-shirt.

Vooraf had ik het beeld van Mallorca als een vrij kleinschalig eiland waar vooral veel mensen naar op vakantie gaan, maar waar verder niet zoveel gebeurt. Het bleek echter dat Palma de Mallorca een stad is die met ruim 400.000 inwoners tussen Utrecht en Den Haag valt en dat er ruim 800.000 mensen op het eiland wonen. Toch niet zo kleinschalig dus.

Na een autorit van ongeveer 40 minuten kwamen we rond een uur of negen ’s avonds aan bij onze accommodatie, gelegen tussen Sóller (spreek uit Sôjèr) en Port de Sóller. Na een lange dag reizen waren we dan eindelijk in de bergen aangekomen!

 

Dag 2: Het klooster van Lluc

De eerste wandeling maakten we vandaag in een vallei rondom het klooster van Lluc. Dit klooster ligt een stukje oostwaarts op het eiland. Het is gesticht in de 13e eeuw en het is gewijd aan de maagd La Marenta (de Zwarte Madonna), een beeldje waaraan allerlei wonderen worden toegeschreven. Onderweg naar het klooster viel nog op hoe ontzettend veel wielrenners er in de bergen zijn. Om de paar minuten kwam ons wel een groep van enkele tientallen wielrenners tegemoet gefietst.

De wandeling was nog vrij licht en voerde voornamelijk door bossen, maar hij bood hier en daar ook een mooi uitzicht over het dal. We kwamen ook langs mooie kalksteenformaties die door de erosie op het relatief zachte gesteente hele grillige vormen hadden gekregen. Een ervan leek nog het meest op de  thuisbioscoop van Fred Flintstone en nog een andere werd de kamelenrots genoemd. Hoewel anderen er ook weer een schildpad in zagen. De meningen waren nogal verdeeld.

Na deze wandeling genoten we nog even van een biertje op het terras en ’s avonds van een heerlijke zelfgemaakte maaltijd.

 

Dag 2: Talaia d’Alcudia

Vandaag reden we helemaal naar de noordoostpunt van het eiland. Hier ligt namelijk een baai met aan weerszijden een schiereiland. Op het meest zuidelijke ervan gingen we vandaag een rondwandeling maken. Eerst zouden we naar de top van de Talaia d’Alcudia klimmen. Vanaf deze 446 meter hoge heuvel heb je een geweldig uitzicht over het eiland. Tijdens deze wandeling werd pas echt duidelijk wat voor unieke combinatie van zee en bergen dit eiland te bieden heeft. Het ene moment loop je midden in het bos en ben je omgeven door bergen, vervolgens loop je een bocht om en kijk je ineens van honderden meters hoogte uit op de Middellandse Zee!

Toen we eenmaal op de top van deze heuvel waren bleek alleen dat we bepaald niet de enigen waren die daar wilden zijn. Er was een groep van ongeveer achttien Duitsers die per se jetzt op de foto wilden op de plek waar wij al zaten. Of wij dus even wilden opzouten. Er was een stel met een hond die op de geiten die daar liepen ging jagen. Er was een Duitser die een complete zendinstallatie had meegesjouwd en over zijn radio ging roepen dat hij er was. En of we dus even op zijn snoeren wilden letten. En er was een verder incognito gebleven stroopwafel die het een leuk vond om even met zijn drone boven dat alles te gaan vliegen. Mijn koninkrijk voor een jachtgeweer. Deze drukte en de attitude van sommige mensen daar was wel een aardige stoorzender, maar het uitzicht was wel adembenemend mooi.

Gelukkig ging de grote meute weer langs dezelfde route naar beneden en liepen wij verder langs de andere helling. De rust keerde gelukkig snel weer terug toen we daar liepen. We hadden nog een plan om ook nog even te zwemmen tijdens de wandeling, want we zouden ook nog langs een aantal vrij ongerepte baaitjes komen. Helaas waren we iets te lang bij onze lunchplek hoger op de berg gebleven en hadden we daar nu geen tijd meer voor.

Eenmaal beneden liepen we door een dichtbegroeid bos weer terug rondom de heuvel. En ook vanuit dit bos had hier en daar weer spectaculaire doorkijkjes naar de zee.

 

Dag 4: Camí de s’Arxiduc

Vandaag was er even een change of plans. Het plan was namelijk om vandaag de Massanella te gaan beklimmen, maar helaas gooide het weer roet in het eten. Het bleek namelijk aardig bewolkt en ook een beetje te regenen rondom de berg. Dat maakt ten eerste de wandeling riskanter omdat je dan over natte en dus glibberige rotsen moet klauteren en afdalen. En ten tweede zouden we waarschijnlijk totaal geen uitzicht hebben door de wolken. Dat klonk niet als een goed plan, maar naar bleek was het ten zuiden van ons wel goed weer. Daarom reden we naar het plaatje Valldemossa om vanaf daar een mooie wandeling te gaan maken. Na een korte klim zouden we hier over een bergrug, genaamd Camí de s’Arxiduc, kunnen lopen vanaf waar je aan de ene kant vanaf 900 meter hoogte de zee kon zien en aan de andere kant de bergen. Ik heb zelden zo’n spectaculair mooi uitzicht gezien!

 

Dag 5: Sa Calobra

Vandaag stond er geen wandeling op het programma en was iedereen in principe vrij om een eigen plan te trekken. Met een deel van de groep waren we naar Port de Sòller gelopen om vanaf daar met een veerboot naar Sa Calobra te varen. Sa Calobra is een heel nauwe baai met een strandje dat diep verscholen ligt tussen honderden meters hoge rotsen. Deze boottocht was ook een hele ervaring, omdat we een geweldig uitzicht hadden op de rotsachtige kust en door de laaghangende bewolking kreeg het een hele mysterieuze uitsraling. Het was echt alsof je langs schateiland vaart en er elk moment een zeventiende-eeuws piratenschip of een enorme draak tevoorschijn kon komen.

Na ongeveer drie kwartier varen kwamen we aan in Sa Calobra. Ooit moet dit een waar juweel geweest zijn, maar anno 2018 bleek deze plek helaas compleet onder de voet gelopen door het massatoerisme. Vanaf de aanlegsteigers kom je eerst langs allerlei self-service vreetschuren en ook reden de touringcars af en aan. Via de aangelegde boulevard kwamen we bij het strandje waar het wel druk was, maar gelukkig ook weer niet té druk. Na de vallei verkend te hebben streken we neer op een iets rustiger stukje strand. De baai was nog steeds heel mooi, maar door hoe druk het er nu al was, vraag ik me af hoe het er hier in juli en augustus aan toe gaat.

Rond half vijf namen we weer de boot terug naar Port de Sóller en hier stond de rest van de groep alweer op ons te wachten in de haven. Hier hadden we ook nog bij een restaurant paella gegeten.

 

Dag 6: Massanella

Vandaag moesten we er dan toch aan geloven. We zouden de één na hoogste berg van Mallorca gaan beklimmen! En het was ook nog eens prachtig weer, dus niets stond ons nog in de weg om dit avontuur aan te gaan.

Je leest inderdaad goed dat we de één na hoogste berg van het eiland gingen beklimmen. De reden hiervoor is dat de hoogste berg, de Puig Major (1446m), militair terrein en daarmee verboden gebied is. Bij de toegangsweg naar de berg staat al een groot hek met prikkeldraad. Op deze berg bevindt zich namelijk een radarstation en daar wil men kennelijk geen pottenkijkers.

Niet getreurd, want de Massanella is met 1365 meter maar iets lager en biedt ook een mooie uitdaging. Het zou een pittige klim worden, want het startpunt van de wandeling lag op ongeveer 600 meter hoogte. Er waren twee routes naar boven, een korte route die via een zo kort mogelijke weg naar boven ging. Met de langere route maak je eerst nog een rondwandeling door de vallei en beklim je ook nog een kleinere piek en pas daarna zou je dan op de top aankomen. Er waren verschillende voorkeuren voor de routes in de groep, dus uiteindelijk besloten we de groep te splitsen. Ik zat zelf in de groep van de korte route.

Onze route mocht dan korter zijn, maar hij was er niet minder mooi om. Je begint midden in het bos, maar naarmate je hoger komt heb je tussen de bomen wel een mooi uitzicht. Aangezien onze route via de zuidelijke kant van de berg naar boven liep, had je na verloop van tijd wel een steeds weidser uitzicht over het eiland. Mallorca is ten zuiden van de Tramuntana verder vlak, dus je kon het hele eiland overzien.

Op ongeveer 950 meter passeerden we de boomgrens en klauterden we over rotsen en keien verder omhoog. De vegetatie bestond nog slechts uit gras en struiken. Op 1100 meter kwamen we over een richel en liepen we een plateau op, waar je de top al kon zien! Die was nog slechts 265 meter hoger! De vuistregel is dat je over 300 hoogtemeters ongeveer een uur zou moeten doen, dus we waren er al bijna! Wat meteen opviel was de stilte op het plateau. Er waren maar een paar andere wandelaars en er stond geen wind, in tegenstelling tot aan de andere kant van de richel.

Het was wel nog even uitvinden waar de top dan precies was, want de Massanella heeft een dubbele top. De ene is alleen drie meter hoger dan de andere, dus het zou lullig zijn als je dan na al die inspanning op de verkeerde top staat en daar pas na de afdaling achter komt.

Vanaf de top hadden we een fenomenaal uitzicht op de Puig Major, de andere bergen en de rest van het eiland. Het schijnt dat je, als het helder genoeg is, ook Ibiza en Menorca zou kunnen zien liggen. Zo helder was het toch net niet vandaag. Doordat dit de hoogste toppen in de wijde omtrek zijn, krijg je hier wel echt een soort dak-van-de-wereld gevoel.

Tot onze verbazing had de groep van de lange route het voor elkaar gekregen om op hetzelfde moment op de top aan te komen als wij. De verwachting was dat zij daar anderhalf à twee uur langer over zouden doen, maar blijkbaar hadden ze behoorlijk door gelopen. Met zijn allen begonnen we aan de afdaling en ongeveer drie uur later stonden we weer bij de bus. Even verderop stopten we weer bij een restaurant voor een welverdiend glas bier (of ijskoffie).

 

Dag 7: Tossalds Verds

Vandaag stond alweer de laatste wandeling van de vakantie op het programma. We begonnen bij een stuwmeer tussen de bergen en vanaf daar maakten we meteen een flinke klim naar 900 meter. Hier was een pas vanaf waar we uitzicht hadden op het gebied waar we doorheen zouden gaan lopen. De wandeling was een rondje rondom de Puig dels Tossalds Verds (1118m). Halverwege de wandeling zouden we een lunchstop hebben bij een berghut en stuk tot aan die hut zou het uitdagendst zijn. Dat bleek te kloppen, want we begonnen direct al met die pittige klim en daarna liepen we stijgend en dalend en klauterend de vallei in richting de berghut. Op een gegeven moment moesten we zelfs echt een eindje klimmen. De route liep langs een rotswand omhoog en die passage was eigenlijk alleen veilig te nemen als je je vast hield en optrok aan de ketting die daar was gespannen. Dat was even berggeitje spelen geblazen dus. Berggeiten zaten er overigens genoeg. Soms keken ze je vanaf de meest onmogelijke topjes aan terwijl we daar liepen (zie foto). Na een tijdje klimmen en klauteren kwamen we uiteindelijk bij de Refugi de Tossalds Verds, waar we even stopten om te lunchen. Dit was een relatief zware tocht geweest, ook omdat het vandaag al een heel stuk warmer was dan aan het begin van de week. Na de hut moesten we wel weer een eind klimmen, maar niet meer zo steil als aan het begin. Via een mooie route liepen we uiteindelijk weer terug langs de andere kant van de berg naar het stuwmeer.

Dit was alweer de laatste dag van de reis en ’s avonds had de eigenaar van de B&B waar we verbleven een heerlijke BBQ voor ons verzorgd. De lucht zag er aan het eind van de dag wel steeds dreigender uit en er stak ook wel een aardige wind op, maar gelukkig bleef het tijdens de BBQ droog.

 

Dag 8: Sóller – Palma – Eindhoven

Halverwege de ochtend reden we weg uit Sóller. We zouden pas ’s avonds vliegen, dus hadden we de hele middag nog om Palma te verkennen. Het centrum van Palma is behoorlijk druk en toeristisch, zeker als je net in de bergen hebt gezeten, maar het is wel een mooie stad. Vooral de imposante kathedraal en het koninklijk paleis er tegenover zijn de moeite waard om te bezoeken. Aangezien het zondag was zat een bezoek als toerist aan de kathedraal er helaas alleen niet in.

Tegen het eind van de middag bracht de reisbegeleider ons weer naar het vliegveld en zat onze reis nu toch echt helemaal op. Met wat vertraging waren we rond middernacht weer op het vliegveld in Eindhoven.