Een zwaar leven en wat we daaraan gaan doen, deel 1

Geschatte leestijd: 5 minuten

Soms wil je mooie dingen ondernemen in je leven, maar loop je tegen allerlei onverwachte extra uitdagingen aan. Uitdagingen waar je lang niet altijd iets aan had kunnen doen, maar waar je wel mee zult moeten omgaan.

Bijvoorbeeld tijdens de trekking vorig jaar in Noorwegen had het al weken lang zoveel geregend, dat paden in modderpoelen waren veranderd en kalme beekjes die we moesten oversteken waren veranderd in kolkende en nogal intimiderende watermassa’s. Op de foto bij deze post zie je bijvoorbeeld op het rotsblok linksonder een rode ‘T’ staan. Die geeft normaal gesproken de wandelroute aan, maar hier moesten we overduidelijk wat anders bedenken. 

Soms loop je aan de andere kant ook tegen dingen aan waar je, als je heel eerlijk naar jezelf kijkt, wel iets aan had kunnen doen. Begin deze maand was dat laatste helaas mijn beurt. Ik ben sinds kort op mijn werk aan een nieuwe opdracht op een nieuwe locatie begonnen. Daar kwam ik ook een collega tegen die ik nog kende van een eerdere klus een paar jaar geleden. Bijzonder aardige kerel, maar ook bijzonder recht voor zijn raap. Op mijn eerste dag hadden we ’s ochtends even wat bijgepraat en tegen het eind van ons gesprek gaf hij mij ineens een por in mijn buik en zei hij plagerig ‘En daar is ook wel wat gebeurd zie ik!’ Nu ben ik altijd wel wat te zwaar geweest, dus ik lachte die opmerking weg en haalde mijn schouders erover op. Ik sport immers veel en let naar mijn idee behoorlijk goed op wat ik eet, dus wat zou ik me druk maken om zo’n opmerking dacht ik.

Toch bleef het wel knagen gedurende dag. Ik had immers wel al een tijdje niet meer op de weegschaal gestaan en uiteindelijk besloot ik de volgende ochtend voor mijn ontbijt even de weegschaal uit de kast te halen.

Ik had ooit zo’n hele geavanceerde weegschaal gekocht, waarmee je ook je vetpercentage en je spiermassa kunt meten. Toen ik er op ging staan gaf het beste apparaat maar liefst 13 kilo meer aan dan de vorige keer! Ik dacht in eerste instantie dat hij niet goed werkte en ik heb zelfs nog de batterijen vervangen en hem gereset naar de fabrieksinstellingen. Hij bleef echter onverbiddelijk hetzelfde gewicht aangeven.

Ik heb zelf helemaal niet echt gemerkt dat ik zoveel was aangekomen in de afgelopen 5 à 6 maanden. Kleding was bijvoorbeeld niet merkbaar strakker gaan zitten. Daarom was ik nog steeds niet echt geneigd het weegresultaat te geloven. Ik was er zelfs nog steeds van overtuigd dat mijn weegschaal niet goed meer werkte en teveel gewicht aangaf. Dat ik vier of vijf kilo zwaarder was geworden had ik nog wel willen geloven, maar dertien ging er toch echt niet in. Daar werd ik nog in gesterkt doordat hij normaal gesproken ook de andere waardes weergeeft en opslaat. En dat gebeurde nu om een of andere vage reden ook niet. Ik besloot daarom maar een nieuwe weegschaal te kopen en die zou dan vast wel een accurater (lees lager) gewicht aangeven. Ik had bewust ook nog zo’n ouderwetse weegschaal met alleen een rode wijzer gekocht, zonder toeters en bellen die onnauwkeurig kunnen worden. 

De ochtend nadat mijn nieuwe weegschaal was bezorgd stapte ik er vol zelfvertrouwen op. Helaas voor mij gaf mijn nieuwe weegschaal zonder toeters en bellen exact hetzelfde gewicht aan als mijn oude. En óf de stemming er goed in zat toen. Wat hád ik een zwaar leven ineens.

Hierdoor vielen ook ineens wat andere puzzelstukjes op hun plek. Ik had bij Crossfit gemerkt dat pull-ups mij meer moeite kosten dan voorheen. Hetzelfde geldt voor burpees en het viel me ook steeds zwaarder om 10 kilometer hard te lopen zonder stukjes te wandelen. Ik begreep niet zo goed hoe dat nou kon en ik begon zelfs een beetje bang te worden dat ik overtraind aan het raken was.

Terwijl het met deze kennis natuurlijk volkomen logisch is dat dingen zwaarder worden in plaats van lichter. Natuurlijk zijn pull-ups zwaarder als je zelf zwaarder wordt en natuurlijk kost 13 kilo extra ballast een hardloopparcours over slepen meer moeite dan rennen zonder dat extra gewicht. Het is ook allemaal geen raketwetenschap.

Aangezien ik wel de trotse bezitter ben van een startnummer voor de Dam tot Damloop en ook voor de Halve Marathon van Amsterdam, moest er wel wat gebeuren. Ik wil die lopen immers wel finishen en het liefst nog met een betere tijd dan de vorige Damloop en mijn vorige halve marathon. En elke kilo die niet mee naar Everest Basecamp op 5300 meter hoogte hoeft is ook mooi meegenomen.

Gelukkig was het toen ik hier achter kwam pas begin juni en heb ik nog een ruime drie maanden de tijd om weer kilo’s kwijt te raken. Ik ben mijn collega zeer dankbaar voor zijn plagerige por, anders was ik wellicht nooit op die weegschaal gaan staan of pas veel later.

Mooie bijkomstigheid is dat ik op deze nieuwe opdracht afwisselend op de vijfde en zeventiende verdieping werk, dus ik kan aardig wat gaan traplopen om nog wat extra calorieën te verbranden. Ook werden er bij mijn vorige opdracht op kantoor aardig wat dingen gevierd met taart en gingen we regelmatig lunchen bij een Surinaamse eettent. Dat is in mijn nieuwe opdracht tot nu toe een stuk minder het geval, dus is er ook minder groepsdruk om toch vooral gezellig mee te eten. Ik denk dat dat wel een belangrijke reden voor al dat extra gewicht is geweest. Sinds mijn collega mij wakker schudde ben ik wel alweer twee kilo kwijt, dus het gaat de goede kant op.

Verder sta ik nu wel weer elke week op dinsdagochtend vroeg strak op de weegschaal en heb ik nog wat andere lekkere dingen voorlopig vaarwel gezegd. Bye Bye stroopwafels.

Ben jij net als ik benieuwd hoe dit verder gaat? Mijn volgende post, een zwaar leven en wat we daaraan gaan doen, deel 2, verschijnt eind juli, dus stay tuned!