Everest Basecamp Blog: Goal Zero

Geschatte leestijd: 3 minuten

Goal Zero. Oftewel Doel Nul. Bedoel ik hiermee dat ik nu alleen nog maar Cola en Fanta Zero ga drinken als anti-culinair experiment? Nee, zeer zeker niet. Mijn Goal Zero gaat gelukkig over iets heel anders.

Goal Zero is de nieuwe term die ik aan mijn plan om kilo’s te verliezen heb verbonden. Het is namelijk vanaf nu mijn doel om al mijn overtollige kilo’s kwijt te raken. Goal Zero staat dan ook voor het behalen van mijn doel om nul kilo te zwaar te zijn. 

In de afgelopen maanden ben ik al 12,5 kilo kwijtgeraakt. Van 107 kilo begin juli naar 94,5 kilo nu in oktober. Maar hoe stel ik vast wanneer ik dan nul kilo te zwaar ben? En waarom wil ik dat eigenlijk?

Ik heb met mezelf afgesproken dat ik nul kilo te zwaar ben als ik volgens de BMI index weer binnen de categorie ‘gezond gewicht’ val. Voor een man van mijn leeftijd en lengte is het maximale gewicht binnen die categorie 82 kilo. Dan moet er na vandaag dus nóg 12,5 kilo af, maar daarmee ben ik dus al op de helft. Hierdoor komt Goal Zero ineens wel erg in zicht voor de komende drie maanden. Ik hoef eigenlijk alleen maar nog datgene wat ik al gedaan heb, nog een keer te doen. Eat, sleep, loose weight. Repeat.

Nu kan ik me voorstellen dat sommige mensen zich afvragen waarom ik dat eigenlijk wil. En zou ik niet eigenlijk gewoon tevreden moeten zijn met hoe ik erbij loop, want dat is nu toch ook prima? Mijn antwoord daarop is dat dat klopt en dat het mij daar ook niet eens in de eerste plaats om te doen is. Er beter uit gaan zien is leuk, maar het is niet mijn hoofdreden en ook volkomen subjectief. Het zou mij dan eerder nog te doen zijn om de gezondheidsrisico’s die overgewicht met zich meebrengt. Bijvoorbeeld om wat er zou kunnen gebeuren als ik er nooit iets aan zou doen en ik op een dag achterin de veertig zal zijn. Dan kunnen er immers ineens allerlei hart- en vaatziektes en diabetes om de hoek komen kijken. 

Maar iedereen kan immers ziek worden, te zwaar of niet en het is mijns inziens vaak ook een loterij of dat gebeurt. Vaak heb je daar als persoon ook geen invloed op, dus ook dat werkt niet helemaal voor mij als motivatie.

Maar wat dan wel?

Ik liep er dit voorjaar steeds vaker tegenaan dat ik niet kon bereiken wat ik wilde met CrossFit en hardlopen. Optrekken ging moeilijk, ononderbroken tien kilometer hardlopen lukte niet en burpees waren al helemaal een hel. En dan wilde ik ook nog een halve marathon lopen en naar Mount Everest wandelen. Hoe gingen we dat doen dan?

Het grootste obstakel hierin is niet eens dat CrossFit zo zwaar is, of dat een halve marathon zo lang lopen is, of dat 5300 meter boven zeeniveau zo hoog is. Nee, het grootste obstakel hierin hing vrij letterlijk om mijn middel. 

Want nu ik daarvan de helft kwijt ben, merk ik ineens dat pull-ups en burpees een stuk makkelijker gaan en ik ineens 8 minuten sneller loop op de tien kilometer.

Bovenal krijg ik er ontzettend veel positieve energie van, die ik eerst veel minder had. Daarom is mijn belangrijkste motivatie dan ook dat ik mezelf niet langer op allerlei fronten in de weg wil zitten door veel te veel te eten. Want dat is wel wat ik al die jaren gedaan heb.

Ik vind de Himalaya verder de meest indrukwekkende natuur die ik ooit van mijn leven heb gezien en het gevoel van vrijheid dat ik van lange afstanden hardlopen krijg is ook prachtig. Vroeger vertelde ik mezelf namelijk altijd dat ik nooit zou kunnen hardlopen of nooit een berg op zou kunnen komen, maar dat is niet waar zo blijkt inmiddels.

Dus waarom zou ik mezelf het dan onnodig moeilijk maken om van al die mooie dingen te genieten door zakken drop leeg te eten of dikke vette diepvries pizza’s als avondeten te nemen? 

Juist. Dat dacht ik ook, dus op naar Goal Zero.