Everest Basecamp Blog: Je eigen verwachtingen niet hebben

Geschatte leestijd: 4 minuten

Op deze koude, maar zeer zonnige novemberdag  reed ik naar Nijmegen om daar weer deel te gaan nemen aan een hele mooie hardlooptocht, de Zevenheuvelenloop. Deze tocht had ik in 2015 en 2016 ook al eens gelopen, dus ik had al wel een aardig idee van het parcours. In de auto hoopte ik al een beetje mijn snelste tijd van de vorige keren te kunnen verbeteren, maar erg hoge verwachtingen had ik er zoals gebruikelijk niet van. Ben je benieuwd of dat terecht was?

De Zevenheuvelenloop is, net als de Dam-tot-Damloop, een tocht met slechts één afstand, namelijk 15 kilometer. Het parcours begint in het centrum van Nijmegen en volgt vanaf daar de Groesbeekseweg richting de heuvels ten zuiden van de stad. Zo gauw je de bebouwde kom verlaat loop je eigenlijk al omhoog, de heuvel op. Net voorbij het vijf kilometerpunt slaat het parcours linksaf een bosweg in, genaamd de Derdebaan. Over de Derdebaan loop je min of meer vlak en tussen de bomen door heb je een prachtig uitzicht over de omliggende heuvels. Na ongeveer twee kilometer kom je bij het kruispunt met de Zevenheuvelenweg, waar het weer linksaf gaat. 

De komende twee kilometer zijn wat mij betreft het zwaarste stuk van het parcours. Je gaat eerst een hele steile helling af en, je raadt het al, aan de overkant van het dalletje ga je ook weer een hele steile helling op. Dit zijn hoogteverschillen van ongeveer 30 meter, dus dat is best even werken om weer boven te komen. De kunst is dan ook om hier niet al helemaal stuk te gaan, want je bent hier pas op de helft van de route. 

Wie denkt dat je na dit dal het zwaarste hebt gehad, komt ook bedrogen uit, want na deze klim gaat de weg nog een keer naar beneden en weer omhoog, met een vergelijkbaar hoogteverschil. Na het passeren van dit tweede dal loop je inmiddels door Berg en Dal en passeer je wel alweer het tien kilometerpunt! Nog vijf te gaan vanaf hier.

Na het tien kilometer punt gaat de route weer een bosweg op en die gaat, helaas pindakaas, vals plat omhoog over een stuk van ongeveer vijfhonderd meter. Aan het eind van deze weg bereik je echter wel weer de stadsrand van Nijmegen en vanaf hier ga je langzaamaan weer naar beneden, helemaal tot aan de finish. Er is weinig fijner dan na 11 kilometer voornamelijk stijgen ineens een heel eind naar beneden te kunnen lopen. Je kunt hier dan ook met relatief weinig inspanning een enorm tempo maken! Uiteindelijk leidt de route je weer de Groesbeekseweg op, waar je na 15 kilometer de finish bereikt.

Nu wat betreft mijn verwachtingen. Ik had deze tocht in 2015 en 2016 ook al eens gelopen en toen had ik hem gefinisht in respectievelijk 1:40:44 en 1:41:28. Aangezien deze route een kilometer korter is dan de Dam tot Damloop, die ik ook twee keer in ongeveer een uur en veertig minuten had gelopen, dacht ik dat een tijd van onder de één uur en veertig minuten wel mogelijk moest zijn. Echter is de Damloop een grotendeels vlak parcours en dat van vandaag zou dat bepaald niet zijn, dus we gingen het meemaken.

Op elke kilometer vanaf de start stonden bordjes om aan te gaan op hoeveel kilometer je al bent en op elke vijfde kilometer stond een poort met een timer. De eerste vijf kilometer ging lekker strak in 30:15, ondanks het omhoog lopen. Die ging dus alvast lekker in de pocket. De tweede vijf kilometer van dit parcours zijn de zwaarste, dus ik vroeg me af hoe die zouden gaan. Op het tien kilometer-punt bleek dat ik op 1:01:13 zat, dus ondanks de steile hellingen zat er nauwelijks verval in mijn tempo! Dat ging dus nog steeds goed.

De voorgaande jaren zat het venijn hem wel écht in de staart, maar ik kon mijn tempo nu wel goed vasthouden. Ik ging zelfs voor mijn doen erg snel naar beneden en ik had zelfs nog energie over voor een echte eindsprint! Ik heb volgens mij zelden zo hard gelopen als in de laatste vijfhonderd meter van deze tocht. Waar ik vroeger op mijn tandvlees over de finish gesjokt kwam, was ik nu gewoon snoeihard aan het sprinten! Uiteindelijk haalde ik de finish in een tijd waarvan ik het níet geloofd zou hebben hebben als iemand mij van tevoren had verteld dat ik dit zou kunnen. Ik heb vandaag vijftien kilometer door de heuvels gerend in 1:29:02! Onder de anderhalf uur!

De moraal van dit juichverhaal is vooral dat het soms goed is om je eigen verwachtingen van dingen aan de kant te zetten en je gewoon met hart en ziel op je doel te storten, want je kunt namelijk bijna altijd meer dan je denkt. Als je jezelf op enig punt in je leven voor een uitdaging geplaatst ziet, waarvan je denkt dat je dat doel, wat het ook is, nooit zult halen, dan is de kans heel groot dat je dat wél kan op het moment dat je die negatieve gedachte gewoon eens loslaat. De kans is namelijk heel groot dat je die gedachte helemaal niet meer nodig hebt.

Mijn gedachte was immers tot deze middag dat ik nooit van mijn leven onder de anderhalf uur vijftien kilometer zou kunnen hardlopen en toch is vandaag precies dat gebeurd.

Probeer dat de volgende keer maar eens uit bij jouw uitdagingen.