Everest Basecamp Blog: Je bent toch geen muppet

Geschatte leestijd: 3 minuten

Op 13 januari vond alweer mijn eerste grote hardloopevenement van het jaar plaats: de halve marathon van Egmond. Je kon kiezen tussen een halve of een kwart marathon. Aangezien ik een beetje last-minute had bedacht dat ik deze wel wilde doen, had ik mezelf voor de kwart marathon ingeschreven. En deze 10,55 kilometer bleek al pittig genoeg.

Het goede nieuws was dat het net een paar uur droog was op deze zondagochtend tijdens de loop. Maar er stond wel een hele harde koude westenwind, die soms dwars door je kleding heen leek te gaan.

De sponsor van het evenement had hier gelukkig ook aan gedacht en deelde gratis witte mutsjes met hun logo erop uit. Door de honderden mensen met witte mutsjes die in het gebied rond de start rondliepen leek het soms net alsof ik me voor de Grote Smurfenloop had ingeschreven.

Na de start slingerde het parcours zich eerst voor ongeveer drie kilometer door de straten van Egmond en daarna gingen we het strand op! Hier zag ik vooraf het meest tegenop, want hardlopen over los zand is immers behoorlijk zwaar. Gelukkig was het zand langs de vloedlijn vrij hard, dus daar kon je goed op doorlopen. De eerste grote uitdaging volgde wel al vrij snel, dat was namelijk de strandafgang. Die ging behoorlijk steil omhoog en dat zand was allerminst hard. Dat was een paar honderd meter stevig zwoegen. Omdat dit punt pas net op de helft lag, besloot ik dit maar even wandelend te doen. Gelukkig was ik niet eens zo heel langzaam tot nu toe. Mijn eerste tussentijd op 6 kilometer, net ná de strandopgang, was namelijk 0:34:41 bij 5:47 per kilometer. Dat is voor mij net zo snel als een rustig trainingsrondje op verhard, vlak terrein.

Na de strandafgang voorbij te zijn ging het parcours weer net zo hard naar beneden en een paar honderd meter verderop weer naar boven. Bij elke helling hadden ze borden neer gezet met de lengte van de helling en hoe steil deze was. Deze tweede helling was 6.8% over een lengte van ongeveer 130 meter. Terwijl ik hier naar boven liep gaf mijn hardloop app een tussenstand door en het bleek dat ik hier bij een tempo van 6:18 minuten per kilometer naar boven aan het zwoegen was. Dat was zelfs nog iets sneller dan mijn hardlooptempo op vlak terrein van voordat ik was begonnen met afvallen. Met andere woorden: met 18,5 kilo meer gewicht aan mijn lijf liep ik dus op vlak terrein net zo hard als nu op een helling van 6.8%. Dat voelt dan toch wel weer heel goed!

Ondanks de zware hellingen wist ik het tempo er toch wel aardig in te houden, want op het 10 kilometerpunt zat ik op 0:57:08 bij 5:37 minuten per kilometer. Ik hoopte dat ik de hele run ook net onder het uur zou kunnen pakken, maar die laatste 550 meter in minder dan 3 minuten bleek toch net teveel gevraagd. De finish passeerde ik op 1:01:24. Niet onder het uur, maar toch een mooie tijd. Je hebt als mens immers ook geen afstandbediening van jezelf waar je een tijd op kunt instellen, zodat je vervolgens als een soort muppet precies die tijd loopt. En hierdoor blijft er ook nog een mooie uitdaging over voor de Kwart Marathon van Egmond in 2020. Die wil ik dan natuurlijk wel onder het uur.

Ik ben evengoed dik tevreden met deze tijd, want het is een van de zwaarste afstanden die ik ooit gelopen heb en alsnog heb ik deze 10,55 kilometer sneller gedaan dan vele 10,00 kilometers van voordat ik begon met afvallen. Ik ben benieuwd hoe hard dat zal gaan wanneer ik straks mijn streefgewicht heb bereikt. Nog 8,5 kilo eraf en ik ben er.

Maar voordat ik weer aan een nieuw hardloopevenement ga meedoen, ga ik eerst doen waar dit blog uiteindelijk naartoe werkt, namelijk naar Mount Everest Basecamp lopen! Een reisverslag en vele foto’s hiervan ga je in de loop van maart op dit blog aantreffen, dus stay tuned!