Alles is weg.

Geschatte leestijd: 7 minuten

We schrijven maandag 4 juni 2018. Ik ben net begonnen aan een nieuwe opdracht op mijn werk en hier kwam ik een collega tegen die ik al een half jaar niet meer had gezien. Even gezellig bijpraten dus bij de koffieautomaat. Aan het eind van ons gesprek maakt hij een opmerking die het nodige in gang zal zetten.

Hij port mij namelijk ineens in mijn buik in roept lachend ‘Hé maar daar is ook wel wat gebeurd zie ik!’. Ik trok mij op dat moment niet zoveel van die opmerking aan, want ik sportte immers veel en ik lette -naar mijn idee- goed op wat ik at. Niets aan de hand dus, dacht ik. Gewoon een plagerige opmerking. Ja ok, ik had wel in de gaten dat ik een béétje was aangekomen de afgelopen maanden. Maar dan ook echt niet meer dan een béétje. Toch?

Toch bleef die opmerking van mijn collega in mijn achterhoofd knagen. Dat deed mij besluiten om de volgende ochtend toch maar even op de weegschaal te stappen. Want dan zou ik immers gerust gesteld worden met de bevestiging dat het inderdaad allemaal wel mee zou vallen en dat die plagerige opmerking van mijn collega inderdaad niets meer was dan een plagerige opmerking. Toch?

Een paar jaar geleden had ik een vrij fancy weegschaal gekocht. Dit apparaat geeft niet alleen mijn gewicht aan, maar ook mijn vetpercentage, mijn percentage spiermassa en mijn percentage vocht. Normaal gesproken geeft de weegschaal eerst mijn gewicht weer en daarna die andere waardes.

Vol vertrouwen ging ik die ochtend voor mijn ontbijt en in mijn onderbroek op die weegschaal staan om tot de conclusie te komen dat mijn weegschaal kapot moest zijn. Het apparaat gaf aan dat ik maar liefst 107 kilo woog. 107 kilo! Voor een man van mijn lengte en leeftijd kwam dat neer op een BMI van 32. Daarmee viel ik in de categorie ‘ernstig overwicht’ ofwel ‘obesitas’. Of toch niet. Want mijn weegschaal gaf die waardes die hij naast mijn gewicht had moeten weergeven nu ineens niet weer. Conclusie: mijn weegschaal gaf dit gewicht aan omdat hij kapot is en niet omdat ik daadwerkelijk zo zwaar was. Was dat even fijn. En om die conclusie kracht bij te zetten surfte ik naar bol.com om daar een hele simpele weegschaal te bestellen. Gewoon zo’n ouderwetse met een zwarte plaat en een rode wijzer, zonder allerlei elektronische snufjes die na verloop van tijd niet meer goed werken. Die zou mij dan gerust stellen dat ik helemaal niet veel te zwaar was. Toch?

De dag nadat mijn redding van mijn overgewicht werd bezorgd stond ik er ’s morgens vroeg weer op en wat kreeg ik toen? Eindelijk die bevestiging dat ik helemaal geen ‘ernstig overgewicht’ had met alle gezondheidsrisico’s van dien. Not. Deze simpele rechttoe rechtaan ouderwetse weegschaal sloeg ook, als ware het een seismograaf die een aardbeving registreert, direct uit naar 107 kilo. Priemend wees de rode wijzer naar dit getal en wees deze mij op de harde werkelijkheid. Ik had het er zwaar mee die ochtend.

Ik had dus écht een BMI van 32 en ik had dus echt ernstig overgewicht. Dit was echt één van de fijnste ochtenden van het jaar. Nu weet ik ook wel dat er op de BMI als indicator van overgewicht het nodige valt af te dingen, maar dit en de signalen uit mijn omgeving deden mij wel beseffen dat deze situatie niet langer kon voortduren. Mijn collega was namelijk lang niet de enige van wie ik wel eens opmerkingen kreeg en ook met sporten merkte ik ook dat dingen als hardlopen, optrekken, push-ups en touwtje springen zwaarder waren geworden dan een paar jaar geleden.

De oorzaak van mijn overgewicht lag wat mij betreft in mijn voedingspatroon. Met drie keer in de week crossfit en daarnaast nog regelmatig hardlopen en fietsen sportte ik wel genoeg leek mij. Maar van wat ik allemaal at en dronk op een dag had ik niet echt een beeld. Gelukkig blijken er allerlei appjes te zijn waarmee je dit eenvoudig kunt bijhouden. Ik ging met een van die appjes aan de slag en het werd me al binnen een paar dagen duidelijk dat ik gewoon veel te veel at op een dag. Daarom besloot ik mij een aantal weken strikt aan de limiet te houden die ik met het appje kon instellen om te zien of ik een paar kilo zou kunnen kwijt raken. Dat lukte inderdaad en het kostte me niet eens heel veel moeite. Gewoon in dat appje bijhouden wat ik at en me aan een maximum aantal calorieën per dag houden. Het appje rekende me voor hoeveel calorieën een bepaalde maaltijd of snack was en hoeveel ik er dan nog over had. Na drie weken was ik drie kilo kwijt en het meest frappante was nog wel dat ik in die drie weken niet één keer serieus honger had gehad. En dat terwijl ik nog maar de helft at van daarvoor. Het besef dat ik me daarvoor eigenlijk gewoon al die tijd nodeloos had zitten volproppen vond ik best schokkend.

Die goede start deed me een ambitieus doel stellen. Het was inmiddels juli en eerder dat jaar had ik me ingeschreven voor de halve marathon van Amsterdam op 22 oktober 2018. Hoe mooi zou zou het zijn als ik op die dag 90 kilo zou wegen? Om dat bereiken zou ik in ongeveer drie en een halve maand 13 kilo moeten afvallen. Een ambitieus, maar niet onhaalbaar doel.

Een aantal weken na de halve marathon woog ik ook daadwerkelijk 90 kilo! Ik had er wel iets langer over gedaan oorspronkelijk mijn plan was, maar dat leek me op zich niet erg. Hoe geleidelijker je afvalt, hoe betere kansen je hebt om te voorkomen dat je gaat jojoën. Ik geloof dan ook absoluut niet in een crashdieet.

Toen ik eenmaal 90 kilo woog had het me nog steeds geen serieuze moeite gekost om me in te houden met eten. Ik had nergens de neiging gehad om er mee op te houden. Ik zag ook alleen maar voordelen van mijn nieuwe eetpatroon. Ik kreeg voortdurend complimenten van mensen dat ik er goed uit zag, ik voelde me ontzettend fit en ik zat aanmerkelijk beter in mijn vel dan eerst.

Dat zette me zo rond oud en nieuw aan het denken. Hoe gaaf zou het zijn als ik helemaal geen overgewicht meer zou hebben? Als ik mijn gegevens in een BMI-calculator in zou voeren en dat daar dan uit zou rollen dat ik een gezond gewicht zou hebben? Dat zou voor het eerst zijn sinds ik niet meer bij mijn ouders woon, want ik gok dat ik al te zwaar ben sinds ik op mezelf woon. Dat doe ik al sinds 2008.

Om een gezond gewicht te bereiken zou ik het voor elkaar moeten krijgen om 83.5 kilo te wegen. Gezien ik al 17 kilo kwijt was en ik er dan nog maar 6.5 moest, voelde dat als haalbaar. Dat zou voor het eerst sinds mijn 22ste zijn dat ik geen overgewicht meer zou hebben.

En vandaag, op 16 april 2019, is na 283 dagen diëten het moment dan eindelijk daar. In juni 2018 ben ik begonnen met obesitas en nu weeg ik exact 83.5 kilo. Daarmee heb ik voor het eerst in ruim 10 jaar een gezond gewicht! Een jaar geleden hield ik dat nog voor totaal onmogelijk voor mij, maar nu is het een feit.

Daar is dus inderdaad ook wel wat gebeurd. Ik ben nog nooit iemand zo dankbaar geweest voor een plagerige opmerking, want zonder die wake-up call had ik nu waarschijnlijk nog steeds dat ernstige overgewicht gehad. En zou ik nu nog steeds gedacht hebben dat het voor mij onmogelijk zou zijn om een gezond gewicht te hebben of om in shirts in een kleinere maat dan XL te passen. Laatst was ik gaan shoppen voor nieuwe kleren en toen heb ik zowaar een overhemd in maat M gekocht. Dat was een jaar geleden nog absoluut ondenkbaar geweest.

Alles is dus weg. Al mijn overgewicht is weg, ik ben alles kwijt. Wat ondenkbaar en onmogelijk was, was dat blijkbaar alleen maar in mijn eigen hoofd en totdat het dat niet meer bleek te zijn. Dit heeft me wel geleerd wat meer vraagtekens te zetten bij mijn eigen ‘vaste’ overtuigingen. Hoe ‘vast’ en hoe onmogelijk of ondenkbaar zijn dingen eigenlijk écht? En dat allemaal getriggerd door één plagerige opmerking. Verandering zit soms in een heel klein en heel onverwacht hoekje.