De Pippi Langkous Experience

Geschatte leestijd: 2 minuten

Toen ik voor het eerst begon te delen met mensen dat ik naar Nepal zou gaan om daar te proberen het basiskamp van de Annapurna te bereiken, dachten meerdere mensen in mijn omgeving dat ik daadwerkelijk de 8091 meter hoge Annapurna wilde gaan beklimmen. En nu ik in Everest Base Camp ben geweest is dat verhaal blijkbaar gaan rondzingen, want laatst sprak ik nog iemand die dacht dat ik daadwerkelijk op de top van Mount Everest had gestaan.

Gelukkig voor mij is er een heel verschil tussen het maken van een trektocht naar de Base Camps van deze bergen en het daadwerkelijk beklimmen van deze bergen. Als je zo’n tocht gaat maken hoef je immers niet met touwen, stijgijzers en ijsbijlen in de weer. Je hoeft geen grote ijs- of rotswanden te bedwingen en je hoeft niet op gammele laddertjes duizelingwekkend diepe gletsjerspleten over te steken. Dat valt – in mijn hoofd dan tenminste- allemaal onder de noemer ‘alpinisme’. En aan alpinisme deed ik niet, want dat zou ik toch nooit kunnen.

Net als gezekerd klimmen in een klimhal. Dat zou ik toch nooit kunnen, want daar ben ik veel te onhandig voor. Dat gaat natuurlijk helemaal mis als ik aan zo’n gordel op zo’n wand de held ga uithangen.

En toen was daar mijn broer. Mijn broer klimt al heel lang en hij vroeg mij ergens vorig jaar of ik zin had om eens mee te gaan boulderen. Boulderen is een vorm van klimmen waarbij je tot maximaal vier meter hoog klimt en je een dikke mat onder je hebt voor als je valt en waarvoor je geen verplichte veiligheidscursus hoeft te volgen. Dat voelde als een wat laagdrempeligere vorm van klimmen, dus dat wilde ik dan nog wel proberen.

En na een paar keer geboulderd te hebben, was het tijd voor de volgende stap en toen hing ik tot mijn eigen verbazing ineens toch met een gordel om aan een touw op de klimwand.

En nu ik indoors de volgende stap alweer een half jaar geleden heb gezet naar in de touwen klimmen gaat dat deze zomer ook outdoors gebeuren. Ik heb mij namelijk ingeschreven voor een basiscursus alpinisme in Zwitserland. Dat betekent een mooie tocht naar de top van een berg genaamd La Luette (3548m) in het zuiden van het land. Daar heb ik superveel zin in!

Maar wacht even, dat kon ik toch nooit? Daar was ik toch veel te onhandig voor? Dat zou toch helemaal mis gaan? O ja, dat is waar ook.

Maar daar staat tegenover dat ik wel al bijna een half jaar minstens één keer per week in de klimhal sta en dat ik al zes meerdaagse trektochten heb gemaakt waarvan drie deels in hoog Alpien terrein. Als je die twee dingen bij elkaar optelt, zou je denken dat een beginnerstocht als alpinist met een goede gids erbij dan ook wel moet lukken.

En toen was mijn persoonlijke Pippi Langkous Experience ineens daar, want denk ik nu toch ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan’. Wat een fijne mindset is dat toch. In de komende twee maanden ga ik dus nog veel meer klimmen, oefenen met bepaalde knopen leggen en wandeltochten met bepakking maken.