Mont Blanc Blog: Over de mop van de Toubkal

Geschatte leestijd: 4 minuten

Dit wordt geen klaagverhaal, zeg ik alvast maar even. Grootse plannen had ik voor eind april. Eind april zou ik namelijk naar Marokko gegaan zijn om een trektocht naar de hoogste berg van Noord-Afrika te maken: de Toubkal. Het zal niemand verbazen dat deze reis voorlopig is uitgesteld naar na de zomer. Kennen jullie die mop van de Toubkal-beklimming in april? Die ging niet door.

De Toubkal is de hoogste top van het Atlas-gebergte en deze is te beklimmen zonder dat er gevorderd alpinisme bij komt kijken. Er loopt ‘gewoon’ een wandelpad naar de top op 4167 meter, hooguit heb je stijgijzers nodig als er in het voorjaar nog veel sneeuw ligt. In 2016 had ik al eens een korte trektocht door de valleien rondom de Toubkal gemaakt. Destijds dacht ik nog ‘wow, zo’n hoge berg beklimmen zou ik nooit kunnen’. Inmiddels staat de Toubkal al een tijdje op mijn verlanglijstje en hoor ik van allerlei mensen dat hij best goed te doen moet zijn.

De feitelijke reis begint in Marrakech en vanaf daar ga je naar de bergen, op slechts anderhalf uur rijden buiten de stad. Je maakt daarna een hele mooie wandeltocht door de valleien van de Atlas naar boven en bij goed weer kun je vanaf de top tot in de Sahara-woestijn kijken.

In februari was ik naar een bergsportbeurs geweest en na het bezoeken van een aantal reisbureaus daar die tochten naar de Toubkal aanboden besloot ik te boeken: in de week van 18 tot en met 25 april zou het feestje gaan plaatsvinden. In de week na de beurs heb ik zelfs nog een stel stijgijzervriendelijke bergschoenen gekocht en ik was er helemaal klaar voor.

En toen was daar het coronavirus. In de loop van maart gingen steeds meer landen op slot voor toerisme en Marokko was daarop geen uitzondering. Met de kennis van toen is de reis daarop verzet naar begin september. Ondertussen doen mijn spiksplinternieuwe alpinistenschoenen dienst als deurstoppers en mijn expeditierugzak als boodschappentas. En inmiddels (begin mei) begin ik me ook wel een beetje af te vragen of september ook niet wat te vroeg zal zijn voor een vliegreis naar Marokko. Want laten we wel wezen: corona krijgen wil je niet en zeker niet in een ver buitenland. En vast komen te zitten in Marokko als dat land na een eventuele versoepeling net de boel weer dicht zou gooien in precies de week dat ik daar dan ben ook niet. En die Toubkal staat er ook in 2021 nog wel. En in 2022 en 2023…

Maar zoals ik in de eerste zin van deze post al zei wordt dit geen klaagverhaal. Want waarom zou het ook. Op het moment van schrijven ben ik zelf in goede gezondheid en mijn dierbaren voor zover ik weet ook. Daarnaast heb ik gewoon mijn baan nog. Dus zolang deze dingen zo blijven, heb ik vind ik niet zoveel om me druk om te maken.

Natuurlijk vind ik het vervelend dat ik niet meer zomaar op vakantie kan, niet meer naar een restaurant of kroeg kan en niet meer naar mijn geliefde klimhal en crossfit-box kan. En niet meer zomaar met een groepje vrienden kan afspreken en zo kan ik nog wel even doorgaan. En natuurlijk zit zo goed als iedereen in dat schuitje nu.

Maar het mooie is: er komt een dag dat dat allemaal weer wél kan. Wanneer dat is weet niemand, maar dat die dag komt twijfel ik niet aan.

En tot die tijd probeer ik vooral te kijken naar wat er wel kan en naar wat ik vooral niet mis uit het pre-corona tijdperk. Wat mis ik niet: het fenomeen kantoortuin (thuis vind ik het veel rustiger en ik merk dat ik nu meer dingen en ook dingen beter gedaan krijg op een werkdag dan eerst), de grote drukte en gebrek aan persoonlijke space op sommige openbare plekken en in sommige winkels, een overvolle sociale agenda en mijn best moeten doen om eens een moment voor mezelf te kunnen plannen, in verkeersopstoppingen op de A4 bumper-aan-bumper naar mijn werk schuifelen, een kater na een kroegavond en vast nog wel meer dingen waar ik nu even niet aan denk.

Voor wat betreft de reistijd en kantoortuin hoop ik wel dat we na deze crisis een meer ‘hybride’ situatie van thuiswerken en naar kantoor komen behouden.

En waarvoor biedt de corona-crisis voor mij een mogelijkheid? Ten eerste heb ik nu circa 10 uur meer vrije tijd in de week door de weggevallen reistijd. Dat geeft mij de mogelijkheid om veel buiten te zijn in de prachtige natuur waar ik vlakbij woon, door die stapel boeken heen te lezen die al maanden naast mijn bed ligt en om lekker te koken. Voor al die dingen heb ik nu ineens tijd. Mijn sociale wereld is aardig geslonken nu en dat is jammer, maar het heeft wel een mooi gevolg. Door alleen maar één op één of hooguit met zijn drieën af te spreken bouw je met de mensen die je dan wel ziet een veel hechter contact op. Daar ben ik dan wel weer heel dankbaar voor.

Heb ik nu zomaar even deze hele corona-crisis voor mezelf omgedacht? Dat zou ik niet zo goed weten, maar ik probeer drie dingen voor mezelf wel toe te passen: kijken naar wat ik niet mis uit het pre-corona tijdperk, kijken naar wat voor mogelijkheden de huidige crisissituatie me ondanks alles toch brengt en kijken naar de ellende die me (nog) niet heeft getroffen. Dat is soms heel eerlijk wel een uitdaging door al het slechte nieuws dat op ons afkomt, maar toch word ik van deze drie dingen al met al best vrolijk.